5.1.8.
Praktyki forbearance
Status forbearance otrzymują ekspozycje, w przypadku których nastąpiła zmiana dotychczasowych warunków
umowy kredytu, należności lub inwestycji wycenianej wg zamortyzowanego kosztu, jeżeli wynika ona:
1.
z
trudności
finansowych dłużnika lub emitenta lub
2.
brak zmiany warunków umowy doprowadziłby do zaprzestania obsługi zadłużenia, która nie miałaby miejsca,
gdyby dłużnik lub emitent nie był w trudnej sytuacji finansowej.
Za zmianę warunków, o których mowa wyżej, uznaje się w szczególności:
1.
udzielenie karencji w spłacie kapitału i/lub należności ubocznych,
2.
redukcję kapitału i/lub należności ubocznych,
3.
wydłużenie okresu kredytowania,
4.
obniżenie oprocentowania kredytu,
5.
akceptację
niewykonywania
postanowień
umowy
przy
jednoczesnym
braku
realizacji
przez
kredytobiorcę
prognoz finansowych,
6.
zgodę Banku na spłatę zobowiązania poprzez realizację zabezpieczenia,
7.
kapitalizację odsetek,
8.
zmianę dłużnika, przejęcie długu lub przystąpienie do długu przez osoby trzecie.
W wyniku zawarcia i terminowej obsługi umowy forbearance wierzytelność staje się wierzytelnością
niewymagalną.
Restrukturyzacja jest przesłanką utraty wartości.
W
odniesieniu
do
ekspozycji
indywidualnie
istotnych
zawarcie
umowy
forbearance,
zmieniające
warunki
umowne
z uwagi
na
trudności
finansowe
dłużnika,
skutkuje
koniecznością
przeprowadzenia
analizy
pod
kątem
utworzenia
odpisów aktualizujących wartość ekspozycji z tytułu utraty wartości.
W
odniesieniu
do
ekspozycji
indywidualnie
nieistotnych
zawarcie
umowy
forbearance,
zmieniające
warunki
umowne
z
uwagi
na
trudności
finansowe
dłużnika,
skutkuje
każdorazowo
utworzeniem
odpisów
aktualizujących
wartość ekspozycji z tytułu utraty wartości.
Odwrócenie
straty
(reklasyfikacja
do
zdrowego
portfela)
jest
możliwe
po
ustąpieniu
przesłanki
utraty
wartości
oraz
upływie
okresu
12-miesięcznej
kwarantanny.
Transakcje
restrukturyzowane
dla
których
ustąpiła
przesłanka
utraty
wartości,
upłynął
okres
kwarantanny,
w
którym
przesłanka
ta
nie
była
identyfikowana
oraz
w
odniesieniu
do
której
nie
rozpoznaje
się
utraty
wartości
klasyfikowane
są
do
Koszyka
2.
Dla
takich
ekspozycji
straty
oczekiwane
są
rozpoznawane w horyzoncie pozostałego czasu życia ekspozycji.
Zawarte
umowy
restrukturyzacyjne
są
na
bieżąco
monitorowane
pod
kątem
wywiązania
się
ze
zobowiązań
zawartych w umowie.
Ekspozycja
przestaje
być
klasyfikowana
jako
forborne
(zdejmowany
jest
status
forbearance),
gdy
zostały
spełnione
wszystkie niżej wymienione warunki:
1.
umowę
uznaje
się
za
niezagrożoną,
w
tym
w
przypadku,
gdy
ekspozycja
została
przeklasyfikowana
z
kategorii
umów
zagrożonych
po
dokonaniu
analizy
sytuacji
finansowej
dłużnika,
w
wyniku
której
potwierdzono
trwałą
poprawę sytuacji ekonomiczno-finansowej dłużnika,
2.
upłynęły
co
najmniej
24
miesiące
(okres
próbny)
od
daty
uznania
ekspozycji
za
niezagrożoną,
w
których
przez
minimum
połowę
okresu
próby
dłużnik
dokonywał
regularnych
spłat
rat
kapitałowych
i odsetkowych
i
nie
występowały opóźnienia przekraczające 30 dni,
3.
na koniec okresu warunkowego żadna z ekspozycji wobec dłużnika nie jest opóźniona powyżej 30 dni.
Zasady
rachunkowości
w
odniesieniu
do
aktywów
finansowych
podlegających
praktykom
forbearance
nie
różnią
się
od
zasad
stosowanych
w
stosunku
do
innych
aktywów
Grupy
BOŚ
.
Grupa
BOŚ
wycenia
kredyt
i
należności
według
zamortyzowanego
kosztu
z
zastosowaniem
efektywnej
stopy
procentowej.
W
sytuacji,
gdy
warunki
pożyczki,
należności
lub
inwestycji
wycenianej
wg
zamortyzowanego
kosztu
są
renegocjowane
z
powodu
trudności